Brace yourselves

Μετά από τόση φασαρία, τελικά η κατάληξη είναι να έχουμε κατά πάσα πιθανότητα έναν χειρότερο πρωθυπουργό από τον προηγούμενο και την χα στην βουλή. Τουλάχιστον ψώφησε το παλιό «καλό» πασοκ. Ο μεγάλος αντιμνημονιακός αντώνης έπαιξε το κεφάλι του κορώνα γράμματα, αφού ήξερε ότι με την ντόρα στο κόμμα, στην πρώτη αναποδιά θα του ζήταγε τα ρέστα. Τελικά τα κατάφερε, αλλά τι ακριβώς; Ναι θα είναι μάλλον πρωθυπουργός, αλλά σε μια κυβέρνηση η οποία θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις ισπανικές και τις ιταλικές αναταράξεις και η οποία μόνο βραχύβια θα μπορεί να είναι αφού παίζονται πολύ μεγαλύτερα παιχνίδια από αυτά που μπορεί να αντέξει το νοτιοανατολικό ευρωζωνικό χωριό.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Ο Αντωνάκης κινήθηκε προεκλογικά με άξονα την παραμονή της ελλάδας στο ευρώ. Αν παραβλέψουμε για λίγο το φτηνό προεκλογικό τσιτάτο και πάρουμε την υπόσχεση πιο σοβαρά, κολλάμε σε δύο προβλήματα. Το ένα έχει να κάνει με τις δυναμικές της ελληνικής οικονομίας και το άλλο με το ίδιο το ευρω.

Ξεκινώντας από τα δικά μας, οι απόψεις που υπάρχουν χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα. Από την μία πλευρά οι αμερικανοί οικονομολόγοι (κατά βάση αντιμνημονιακοί) οι οποίοι θεωρούν δεδομένη την έξοδο της ελλάδας από το ευρω, ότι κι αν κάνουμε. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του μαγίστρου Σόρρος (ο οποίος εκφράζει μάλλον τις αγορές παρά κάποιους οικονομολόγους) κατά τον οποίο με τσίπρα η ελλάδα είναι εκτός, αύριο κιόλας, ενώ με σαμαρά σε 4 μήνες. Ο λόγος για αυτόν τον πεσσιμισμό έχει να κάνει αποκλειστικά με την αποτυχημένη πολιτική της λιτότητας (ultra-super-epic fail), η σφοδρότητα της οποίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ανάκαμψη και απλά λίγη πολιτική γκρίνια επισπεύδει τα αναπόφευκτα.

Από την άλλη, οι ευρωπαίοι οικονομολόγοι (οι περισσότεροι εκ των οποίων πάλι αντιμνημονιακοί) θεωρούν την έξοδο της ελλάδας αδύνατη, αφού σε μια τέτοια περίπτωση η εκτ θα πρέπει να καλύψει το χρέος των ισπανικών τραπεζών (γύρω στα 3 τρις) και το αντίστοιχο χρέος των ιταλικών (γύρω στα 5-6 τρις). Δύσκολοι καιροί για ευρωτραπεζίτες. Και στις δύο περιπτώσεις είναι εμφανές ότι το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός της ελλάδας και το τι θα (μπορεί να) κάνει δεν έχει καμία, μα καμία, μα καμία σημασία. Εντάξει, υπάρχει κι ο μνημονιακός λόγος, όπου στην ελλάδα οι μνημονιακοί ζουν στον δικό τους ελληνικό μικρόκοσμο, ενώ στην ευρώπη ξεροκαταπίνουν κοιτάζοντας μπροστά τους τα δύο απροσπέλαστα όρη, της ισπανίας και της ιταλίας.

Κι εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που θα βρει μπροστά του ο μεγάλος αντιμνημονιακός αντώνης, αφού υπόσχεται ότι θα κρατήσει την ελλάδα στο ευρώ, αλλά σε ποιο ευρώ όταν το τελευταίο μπορεί να πάψει να υπάρχει (τουλάχιστον όπως το ξέρουμε), αρκετά σύντομα;  Όπως αναφέρει κι ο, πάντα διαυγής, munchau το μεγάλο παιχνίδι που παίζεται (και αναφέραμε πιο πάνω) έχει να κάνει με την έλλειψη λύσης σχετικά με την  ευρωπαϊκή ενοποίηση και η οποία έχει κι αυτή δύο σκέλη, ένα πολιτικό κι ένα οικονομικό. Στο πολιτικό μέρος έχουμε ένα παράδοξο τύπου condorcet, όπου η γερμανική κεντρική θέλει δημοσιονομική ενοποίηση για να προχωρήσει σε τραπεζική, das merkel θέλει πολιτική για να προχωρήσει σε δημοσιονομική κι ο φρανσουά θέλει τραπεζική για να προχωρήσει σε πολιτική. Κι όλα αυτά ενώ επείγεται να βρεθεί λύση για το ισπανικό και ιταλικό ζήτημα.

Στο οικονομικό μέρος, η ισπανία πραγματικά δεν είναι ελλάδα αφού δεν έδειξε καμία διάθεση για νταραβέρια με δντ, ενώ έθεσε ευθύς εξαρχής το ζήτημα των τραπεζών και μόνο αυτό (συνεκτική περιγραφή εδώ).  Κουβέντα για τα ελλείμματα οι μέν, κουβέντα και οι δε, με τα χρέη να τρέχουν κι ενώ το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα πάει για μετωπική με τοίχο. Προφανώς αυτήν την στιγμή το παιχνίδι είναι στην μεριά της αγκέλας η οποία θα πρέπει είτε να αποδεχτεί μια ήττα και να μαλακώσει αρκετά τις θέσεις της, προωθώντας έναν ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, είτε να βάλει την φωτογραφία της δίπλα στα σχετικά κείμενα των εγκυκλοπαιδειών για την καταστροφή του ευρώ. Η ίδια θα προτιμούσε να έρθουν οι εκλογές και να φύγει από πάνω της το βάρος, αλλά κι αυτές οι άτιμες αργούνε πολύ.

Πίσω στο ελλάντα οι πολιτικές εξελίξεις, όπως έχει αναφερθεί ξανά από αυτό εδώ το μπλογκ, βρίσκονται ακόμα σε πρώιμο στάδιο. Μέσα σε αυτό το κλίμα, πολύ δύσκολα η κυβέρνηση σαμαρά θα αντέξει για πάνω από κάποιους μήνες. Όποτε κι αν έρθει η κατάρρευση της κυβέρνησης, θα σημάνει έναρξη της ντόριας αυτοκρατορίας στο κεντροδεξιό κόμμα, το οποίο λογικά θα προσελκύσει, όπως το σκατό τη μύγα, τις νεοφιλελεύθερες συνιστώσες (ή γκρουπούσκουλα αν προτιμάτε) από όποιο κόμμα κι αν προέρχονται, ενώ θα διώξει το λαϊκό κομμάτι της νδ, που θα πρέπει να βρει νέα στέγη. Υποψήφιες στέγες υπάρχουν αρκετές και δεν θέλω ούτε καν να σκέφτομαι καμία από αυτές. Από την άλλη πλευρά ο μπένι θα βάλει ένα τέλος  στο πασοκ. Θα του αλλάξει όνομα δηλαδή (βλέπε νεος πανιώνιος). Βλέπεις, υπάρχουν και κάποια χρέη που πρέπει να εξαφανιστούν. Κάποιες σχετικές, μελλοντικές ζυμώσεις με δημαρ θα φτιάξουν ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό πόλο και μας μένει η αριστερά, στην οποία ο συριζα κατάφερε να ελιχθεί και να προσαρμοστεί στις νέες περιστάσεις, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Λογικά στις επόμενες εκλογές, αν δεν γίνει κάποια δραματική αλλαγή, θα είναι πρώτο κόμμα, ενώ, σε ένα παράλληλο σύμπαν, στον περισσό το κόλλημα στο 1928 έχει, επιτέλους, σταματήσει να πουλάει.

Βέβαια ωραία φαίνονται όλα αυτά σε ένα βάθος τετράμηνου ή εξάμηνου ή άντε και εννιάμηνου βαριά βαριά, αλλά μέχρι τότε, με 30% δεξιά και χοντρικά 10% άκρα δεξιά, η ζωή στο γκρίχενλαντ δεν φαίνεται και πολύ αισιόδοξη.